عیدی حاج خانوم

تا همین چند سال قبل یکی از وظایف نانوشته ام توضیح به این و اون بود که چرا اینقدر مهمون میاد خونه مون!! بدون اغراق شاید در یک هفته نهایتاً 2 روز بدون

نمیدونم دقیقاً تیر بود یا مرداد. ولی بهرحال تو یه نیمه شب گرم تابستون 95 (یعنی همین چندماه قبل) مهربانو به دلیل کسالت پدرش، اون شب خونه نبود و من هم تنهایی نشسته بودم پای یک فیلم نسبتاً دلهره آور

چند روز بیشتر نتونستم دووم بیارم! قالب جدید رو عرض میکنم.

یه جورایی نتونستم باهاش ارتباط

پردۀ اول

داشتیم صبحانه می خوردیم که تلفن زنگ زد. از بانک ... بود. چندسال قبل به علت حماقت خودم و اعتماد بیجا به یک (بوووووووق) که باعث

سالها قبل احتمالاً در راستای صرفه جویی برای کاربرد واژه ها و شاید هم خرید هدیه(!) روز عقد رو با روز تولد همسرم یعنی 16 مهرماه

این عکس مدتها پشت زمینه لپ تابم بود. خیلی دوستش دارم. الان داشتم تو آرشیوم می گشتم. چشمم بهش افتاد. بد ندیدم

قصد دارم با هدف جمع آوری مطالبم در یک مکان و جلوگیری از پراکندگی آنها، مقالاتی که در سایتهای دیگر منتشر کرده ام را به مرور زمان در وبلاگم

این عکس رو امشب تو وبلاگ یکی از دوستان عزیزمون دیدم. داغونم کرد!

توی ماشین نشسته بود غرق در افکار ناراحت کننده. ناگهان صدای یک زن برگردوندش به دنیای واقعی

ــ آقا خیابون ... از کدوم طرفه؟

مرد: اینجوری آدرس بدم گم میشین. شما همین خیابون رو مستقیم برین. از چراغ قرمز سوم

همیشه به دوستانی که در هر زمینه ای، انتخابی جلوی روشون ندارن (مثلاً بیکار هستن) میگم برین خداتون رو شکر کنین که بر سر دوراهی و سه راهی قرار نگرفتین که خیلی سخت تره.

فرض کنین دخترخانومی قصد ازدواج داره و خواستگار

اسم مرحوم داوود رشیدی همیشه

به مدد بیسوادی ذاتی خود، همواره به دنبال نداشته هایم (یعنی کسب علوم مختلف) بوده ام و نیز، همنشینی با افراد باسواد. در این راستا اگرچه مورد اول جواب نداد، اما در مورد دوم به توفیقاتی

روزی که قصد خواستگاری منزل(!) را نمودیم، با اینکه نام خانوادگی شان برایم کمی آشنا بود و می دانستم که پدرشان بازنشسته فرهنگی هستند اما هرگز تصور نمیکردم که

دونفری نشسته بودیم و صحبت میکردیم که صدای اذان اومد. رفت آماده شد و به نماز ایستاد. البته با صدای بلند. بهرحال مرد بود و نماز مغرب و عشاء رو باید بلند می خوند. من هم